Jak nauczyliśmy maszyny liczyć i myśleć za nas? Część 12: urządzenia peryferyjne komputera – drukarki

źródło: Shutterstock

Sprzęt elektroniczny szybko się starzeje... Na zdjęciu: aukcja przestarzałych drukarek

Zanim do powszechnego użytku trafiły drukarki laserowe, wydruki komputerowych dokumentów robiono za pomocą tzw. dalekopisów, które nie tylko były powolne, ale też bardzo głośne.

We wcześniejszych felietonach należących do tego cyklu omawiałem historię rozwoju elementów systemu komputerowego wchodzących w skład tak zwanej jednostki centralnej. Opisałem ewolucję procesorów i mikroprocesorów, czyli systemów wykonujących wszystkie działania arytmetyczno-logiczne zgodnie z programem, jak powstawały i rozwijały się różne rodzaje pamięci, a także wspomniałem o historii klawiatury – formalnie nienależącej do jednostki centralnej, ale często fizycznie z nią zintegrowanej. Dzisiaj chcę zacząć serię opowieści o historii powstania i rozwoju tzw. urządzeń peryferyjnych (chociaż omawiane wcześniej pamięci masowe także zaliczane są do urządzeń peryferyjnych). Urządzeniem omawianego typu są z pewnością drukarki, dlatego ich genezie dzisiaj się przyjrzymy.

Wykorzystywanie dalekopisów

Wspominałem o tym, że już twórca koncepcji pierwszego programowalnego komputera, Charles Babbage („Recz o Historii", 11 czerwca 2021) dostrzegał potrzebę automatycznego rejestrowania na papierze wyników maszynowo prowadzonych obliczeń, żeby uniknąć pomyłek wprowadzanych przez ludzi, m.in. drukarzy. Podobne potrzeby mieli telegrafiści, dlatego w roku 1902 Frank Pearne wraz z Charlesem L. Krumem rozpoczęli pracę nad drukującym telegrafem, nazywanym dalekopisem. Dalekopis był w istocie zdalnie sterowaną elektryczną maszyną do pisania, w której...